ازدواج سلام

اونايي که مجرديد: اگه از خدا و همت خودتان کمک مي گيريد (يعني خلاءهاي خود را با آدم ها پر نمي کنيد و معتقديد اگر تنهاترين تنها شوم باز خدا هست-دکتر شريعتي)، اگه با پدر و مادرتون خيلي صميمي هستيد،اگه به خاطر توانايي هاتون، از مجردي لذت مي بريد، اگه معمولا تشويق مي شيد، اگه احساس خوبي از زندگي داريد، اگه وقتي تو يه بحث يا يه دلخوري گير مي کنيد کم نمي آريد با زبان خوش بحث را ختم به خير مي کنيد، اگه راحت بي خيال بدقلقي هاي ديگران مي شيد، اگه بعضي مسائل(مثل ماشين، دفترچه خاطرات، فوتبال، طلا و...) از جونتون عزيزتر نيست (يعني به خاطر اينا دنيا را رو سر يکي خراب نمي کنيد...)، اگه بي خودي به کسي پيله نمي کنيد مگه واقعا پا رو دَم تون بذاره ، اگه از اونايي نيستيد که تو خونه عنق اند و بيرون از خونه گل يکدونه و عزيز همه ،ظاهرا شما هم قابليت اين رو داريد يک دختر يا پسر ديگر رو به عنوان همسر وارد زندگي خود کنيد... ( در صورتي که احساس نياز مي کنيد وگرنه مجرد باشيد و روز به روز بهتر شويد انشاالله) در غير اينصورت بدونيد با اين اخلاق ازدواج دردي از شما دوا نمي کند فقط به مسئوليت هاتون و مشکلاتتون اضافه مي کند ممکنه تا مدتي خودتونو گول بزنيد که عجب کار خوبي کردم که ازدواج کردم (اما خودمونيم تو دلتون مي گيد غلــــط کــردم) چون مشکل از خودمان است: اخلاقمان خراب است «اخلاقمان» در هر مرحله اي هستيم قبل از هر تصميمي مي شود يک کاري هم کرد: خودمان را به عنوان يک مخاطب نگاه کنيم ،انگار داريم يک کس ديگر را نگاه مي کنيم به کارهايي که خودمان مي کنيم نگاه کنيم. ببينيم اگر يک کس ديگر دقيقا مثل ما بود تشويقش مي کرديم و مي گفتيم خيلي خوب هستي ادامه بده. يا مي گفتيم اوه اوه اوه چه خبرته صبر کن چه مي کني!